Het konijn van Alice

Het Konijn van Alice is een serie die ik heb bedacht in februari 2016. De avonturen van de witte viervoeter spelen zich vooral af in de trein, maar ook op het station en geheel andere locaties. Het konijn beschikt zelfs over een eigen stationsgebouw: station Bunschoten-Spaken­burg.
Regelmatig figureren gasten zoals BN-ers of conducteurs van de NS, gevraagd en ongevraagd. Door de interactie met echte mensen spreekt het konijn een breed publiek aan.

Parodieën

Het konijn van Alice is niet altijd zichzelf, regelmatig kruipt het in de huid van ander stripfiguren zoals Kuifje, Lucky Luke, Nijntje, of Felix de kat. Of het duikt op in nieuws­foto’s die daardoor een andere lading en/of betekenis krijgen, omdat het net lijkt of iemand naar het konijn kijkt of het beetpakt. Dit zijn vaak geweldige situaties om neer te zetten in de strip.

Het konijn in Metro

Het brutale konijn gebruikt op social media de hashtag #treinleven. Hierdoor heeft dagblad Metro de strip snel opgepikt en deze gepubliceerd in hun rubriek #treinleven tussen andere avonturen van andere treinreizigers. Ik ben als schepper van het konijn geïnterviewd door een redacteur. Het artikel is verschenen in de krant van 2 mei 2016, met een teaser op de voorpagina. Het konijn stond daarmee binnen enkele weken op de cover van een van de grootste kranten van Nederland. Daarnaast stond het konijn ook in de Belgische Metro en in een interview door NieuwsRedactie.

Fotoshoot

In april 2016 ben ik samen met enkele NS-medewerkers een dag­deel op pad geweest en heb ik foto’s gemaakt van diverse situaties waarin het konijn verzeild zou kunnen raken. Vooral conducteur Peter de Vos kon heel goed poseren met een virtueel diertje, wat best lastig is, om iets vast te pakken wat er later pas in wordt getekend.

Ontwikkeling

De eerste generatie foto’s en scenario’s zijn samen gemaakt met Stephanie van Weerdt, zus en destijds machinst bij de NS. In de eerste maanden maakte het konijn een snelle ontwikkeling door en werd vrij snel volwassen. Ik volgde enkele striptekencursussen online en verbeterde zo mijn stripfiguur. Ook vormden sommige strips samen een korte verhaallijn en andere strips bestonden uit meerdere plaatjes, maar altijd met een foto als basis en de tekst er los bij.

“Stripverhalen hebben altijd al mijn belangstelling gehad. Zodra ik kon lezen verslond ik de Donald Duck en de Tina. Niet veel later ging ik regelmatig naar de openbare bibliotheek en las voornamelijk strips zoals Alex, Red Sonja, Kuifje, Blake en Mortimer, Suske en Wiske, Yoko Tsuno, Asterix. Via een vriend van mijn vader heb ik alle albums van Kuifje kunnen lezen. Ook knipte ik Panda en Tom Poes uit de krant en heb enkele van deze verhalen ruim 30 jaar bewaard in enveloppen. Daarna ontdekte ik de albums van Tom Poes en Heer Bommel en heb de meeste gelezen en bekeken. Ook kreeg ik via mijn vader twee verzamelalbums van Eppo en losse exemplaren, en een oud Vlaams verzamelalbum van Mickey uit de jaren vijftig, ik heb ze nog steeds. Pas later, toen ik ‘volwassen’ was, ontdekte ik de Duistere Steden, Franka, De Holle Aarde en Ravian. Die laatste heb ik zo vaak herlezen dat ze nu uit elkaar vallen. Nog later ontdekte ik de graphic novel, van schrijvers als Craig Thompson of Eric Drooker en was meteen verkocht. Zelf een graphic novel schrijven en tekenen staat op mijn verlanglijstje, maar eerst het ‘verstrippen’ van korte verhalen en songteksten.”